Νομίζατε ότι το ποδόσφαιρο είχε πάντα κίτρινη και κόκκινη κάρτα; Αν ναι, τότε κάνατε λάθος. Ο συγκεκριμένος κανονισμός εφαρμόστηκε για πρώτη φορά όχι και το τόσο μακρινό 1970.
Ήταν το Μουντιάλ του Μεξικού όπου οι κάρτες τιμωρίας θα γινόντουσαν παντοτινό μέρος του ποδοσφαίρου. Κι αυτό γιατί στις προηγούμενες διοργανώσεις η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Το ματς της οικοδέσποινας Χιλής εναντίον της Ιταλίας οκτώ χρόνια νωρίτερα θεωρείται ακόμα ένα από τα πιο βίαια παιχνίδια στην ιστορία του αθλήματος.
Το 1966, η Αγγλία με την Αργεντινή χτυπούσαν στο ψαχνό στο μεταξύ τους ματς. Ο διαιτητής μάταια προσπαθούσε να διατηρήσει τον έλεγχό του, αφού μέχρι τότε η αποβολή γινόταν λεκτικά. Ο διαιτητής έλεγε στον παίκτη ότι αποβάλλετε και πολλές φορές ακολουθούσαν φωνές, καυγάδες με τη συνεννόηση να μην είναι και η πιο εύκολη.
Η λύση ήρθε ως συνήθως. Τυχαία. Από ένα φανάρι στους δρόμους του Λονδίνου. Ο Κεν Άστον ήταν διαιτητής του αγώνα Χιλής – Ιταλίας το 1962. Μια ημέρα επέστρεφε στο σπίτι του με το αυτοκίνητο και σταμάτησε σε ένα κόκκινο φανάρι
«Βρισκόμουν στην οδό Κένσινγκτον όταν άναψε το κόκκινο φανάρι. Εκείνη την στιγμή αστραπιαία σκέφτηκα ότι το κίτρινο σημαίνει να ηρεμήσεις λίγο και το κόκκινο ότι πρέπει να φύγεις», είχε πει χρόνια αργότερα, όταν διηγήθηκε πώς του ήρθε η ιδέα για τις κάρτες.
Την ιδέα του αυτή την παρουσίασε στη FIFA, η οποία αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον νέο κανόνα στο Μεξικό και το Μουντιάλ του 1970. Σίγουρα υπήρξε μια καινοτόμα απόφαση και ένα εργαλείο που διευκόλυνε την δουλειά του διαιτητή μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Όλοι έβλεπαν τις κάρτες και το χρώμα τους, με τους ποδοσφαιριστές πλέον να είναι υποχρεωμένοι να υπακούν στις αποφάσεις του άρχοντα του αγώνα και να μην συνεχίζουν να παίζουν. Γιατί τα προηγούμενα χρόνια πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν ισχυριστεί πως δεν καταλάβαιναν τι τους είπε ο διαιτητής όταν τους έλεγε λεκτικά ότι είχαν αποβληθεί.
